Wat is nou precies de charme van de Australian Open? Die vraag stelde ik mezelf toen ik om een uur of 5 weer tegen mijn slaap aan het vechten was. Waarom ga ik niet gewoon slapen?Waarom moet ik dit nou per se zien?
Door het tijdsverschil worden de wedstrijden gespeeld tussen 01.30 en 14.00 Nederlandse tijd. Werkend Nederland ligt op één oor, terwijl ik geniet van de passeerslagen van Federer. Het doet me een beetje denken aan het gevoel wat ik had bij het kijken naar het Nederlands Elftal toen ik een jaar of 8 was. Toen waren er nog twee mensen die me om een uur of 9 naar bed stuurden. Ze zijn er gelukkig nog steeds, alleen hebben ze niet meer zo veel te vertellen. In die tijd mocht ik alleen de héle wedstrijd kijken als ik ’s middags een tukje deed. Ik lag dan 55 minuten met mijn ogen open op bed en maakte daar dan anderhalf uur van. ‘Ja ik heb geslapen hoor’, maar dat lukte helemaal niet, door de zenuwen waarschijnlijk.
Dit ‘yes ik mag laat opblijven-gevoel’ is slechts één van de mooie dingen aan de AO. In tegenstelling tot bijvoorbeeld Wimbledon wordt er aan de andere kant van de wereld de klok rond gespeeld. Ook de weersomstandigheden zijn een stuk aantrekkelijker dan in Engeland. Hierdoor worden de wedstrijden niet keer op keer onderbroken voor een regenbuitje. De supporters bij AO spelen ook een belangrijke rol. Je merkt dat ze in Australie echt hart hebben voor de sport. De spelers op de baan merken dit ook en geven soms net nog wat extra’s. Een op het oog minder belangrijk punt is de baansoort. Maar voor mij maakt de blauwe ondergrond het plaatje compleet. De baan heeft in combinatie met de ballen precies de goede snelheid voor het spel. Het gevolg hiervan is schitterend tennis dat alles in zich heeft.
De nacht begon voor mij met de wedstrijd tussen Del Potro en Muller. Deze twee servicekanonnen van boven de 1 meter 90 kwamen een beetje stroef op gang. De eerste set eindigde in een tiebreak waarin Muller op een zeer belangrijk moment een dubbele fout sloeg. De Argentijn maakte hier echter geen gebruik van en sloeg zelf op 5-5 óók een dubbele fout, waardoor de set naar Muller ging. Even had ik het gevoel dat elke set in een tiebreak ging eindigen. Waarom speelden beide spelers niet gewoon alleen maar tiebreaks?Zou wel leuk zijn twee harde serveerders die het op een akkoordje zouden gooien en zouden besluiten elkaar niet te breaken. Besparen ze toch een hoop energie! Uiteindelijk besloten ze dit niet te doen en won Del Potro in 4 sets.
Op dag 5 van de AO viel er ook weer genoeg te lachen. De wedstrijd tussen Ivanovic en Kleybanova werd voorzien van commentaar door John van Lottum. Kleybanova, niet klein van stuk, kwam na een approach naar het net en maakte het punt met een volley. De legendarische woorden van John waren:’ daar ging ze met haar gewicht goed door de bal heen. ...en dát heeft ze genoeg!’ Opvallend en soms ook komisch is het om te zien dat sinds het Hawk-Eye systeem zijn intrede heeft gedaan spelers eigen rechter beginnen te spelen. Zo heb ik al verschillende malen gezien dat spelers de rally onderbreken omdat de bal volgens hem/haar uit was. Dit heb ik Safin en Ivanovic al zien doen, maar zonder succes. De bal bleek goed te zien en zo verloren ze toch nog het punt. Het opvallendste moment vandaag vond plaats tijdens de wedstrijd van Safin en Federer. Safin stond in de tiebreak 3-1 achter en wilde een tweede service gaan slaan. De Aziatische meneer achter hem, die je normaal gesproken alleen hoor als een service uit is, beweerde dat het rechter been van de Rus het middenstreepje passeerde. Het gevolg was een voetfout en dus dubbele fout van de Rus, die zijn oren niet kon geloven. Zijn reactie was of de lijnrechter misschien iets te graag op televisie wilde komen. Voetfouten komen natuurlijk vaker voor, maar meestal omdat één van de voeten de baseline raakt of passeert. Deze soort van voetfout is nieuw voor mij,maar natuurlijk volkomen terecht. John van Lottum vroeg zich af of het wel in de geest van de wedstrijd was. Safin vocht namelijk voor zijn laatste kansen en stond 2 sets achter. De wedstrijd aanvoelen, een kreet die bij het voetbal vaak de revue passeert, vind ik nog niet op de tennisbaan thuis horen. Nog zoiets dat overwaait vanuit het voetbal is het hooliganisme. Je zou het niet verwachten, maar het Melbourne park stond vandaag symbool voor de wereldproblematiek. Serviërs raakten slaags met Bosnische fans na de wedstrijd tussen Delic en Djokovic. De spelers hadden nog wel het goede voorbeeld gegeven na de wedstrijd, met een sportieve omhelzing. Dag 6 wordt de dag dat eindelijk die kleurloze kerel uit Frankrijk eruit vliegt. Ik ga voor je duimen Azarenko...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten